ΜΕ ΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ Μ’ ΟΝΕΙΡΟ…
Το Σχολείο μας τιμά και φέτος την ελληνική επανάσταση του ‘21 κι ανασύρει μνήμες, εικόνες και γεγονότα. Αφιερωμένη εξολοκλήρου στον εθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό, για τη μεγάλη του προσφορά στον Νεοελληνικό πολιτισμό, η γιορτή μας εμπνέεται από τα δύο κορυφαία έργα του, τον «Ύμνο εις την Ελευθερία» και τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» και προσπαθεί να αναδείξει το ψυχικό μεγαλείο και τη σπουδαία πένα του! Έτσι, σήμερα ζωντανεύει μπροστά μας ο ποιητής που με λογισμό και μ΄ όνειρο στοχάζεται και με πόνο ψυχής γράφει τα έργα του.
«Σε γνωρίζω από την κόψη, του σπαθιού την τρομερή, σε γνωρίζω από την όψη, που με βιά μετράει τη γη……»
Πόση συγκίνηση δεν προκαλεί στο ανάκρουσμά του ο Εθνικός μας Ύμνος, ολόκληρος αφιερωμένος στην Ελευθερία, στην Ελλάδα και στα ιδανικά της, στην αποτίναξη κάθε ξένης εξάρτησης. Τον Μάιο του 1823, σ’ ένα μήνα μέσα και σε μια συνεχή διάθεση λυρικού ενθουσιασμού, ο ποιητής θα γράψει τις 158 στροφές του Ύμνου. Ένα ποίημα πηγαίο, ορμητικό, που καθιερώνει αμέσως τον εικοσιπεντάχρονο ποιητή. Η Ελευθερία, μορφή ποιητική, αλληγορική, γνώριμη στα μάτια του Σολωμού, ταυτίζεται με την Ελλάδα, αστράφτει από την πρώτη στιγμή, ζωντανεύει μπροστά μας. Αφού δώσει στο προοίμιο τα περασμένα βάσανα της σκλαβιάς και τη δύναμη τώρα της Ελευθερίας, περιγράφει ένα – ένα τα κατορθώματά της, δηλ. τα κυριότερα γεγονότα του Αγώνα ως την εποχή που γράφει. Ύστερα ο τόνος πέφτει, ιδίως όταν ο ποιητής δίνει συμβουλές στους αγωνιστές ή απευθύνει έκκληση στους ξένους μονάρχες για την ελευθερία των Ελλήνων.
Ο ποιητής Διονύσιος Σολωμός κι ο μουσουργός Νικόλαος Μάντζαρος, που μελοποίησε τον Ύμνο, μεγαλούργησαν κι έβαλαν τη σφραγίδα τους στην έννοια και τη συνείδηση της ελληνικότητας. Η ποίηση και η μουσική, χέρι – χέρι, στην πιο μεγάλη τους ώρα! Γι’ αυτό κι επιλέξαμε η μεταξύ τους συνεργασία και φιλία να αποτυπωθεί στο τέλος του αφιερώματός μας.
Στο άλλο μεγάλο έργο του, τους Ελεύθερους πολιορκημένους, που έμεινε απόσπασμα και δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, η πένα του ποιητή δοξάζει το Μεσολόγγι, το μικρό «αλωνάκι», συμπυκνώνοντας την ουσία της πατρίδας και της ζωής. Οι πολιορκούμενοι υψώνονται σε σύμβολο όχι μόνο της αγωνιζόμενης για την ελευθερία ιερής πόλης, αλλά και σε παγκόσμιο σύμβολο της ανθρωπότητας, που προσπαθεί να απελευθερωθεί από ποικίλους καταναγκασμούς, οδεύοντας προς την πνευματική αρτίωση του ανθρώπου, με τον αγώνα του για την ηθική και εσωτερική του ελευθερία. Ακούμε λοιπόν τον ποιητή να ορκίζεται δυνατά: Λόγος, Έργο, Νόημα, παλεύοντας να συνταιριάξει τον ποιητικό λόγο με το επαναστατικό έργο των Ελλήνων και το νόημα της Ελευθερίας. Έτσι, η μητέρα – πατρίδα τον ορκίζει μπροστά μας και τον χρίζει Εθνικό Ποιητή. Αυτή γνωρίζει τα λόγια, τις πράξεις και τις προθέσεις των παιδιών της, γι’ αυτό και είναι σίγουρη για την αφοσίωσή τους. Περιμένει με αγωνία το τέλος του αγώνα, έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στην γενναιότητα των Ελλήνων και την ποιητική πένα του ποιητή.
Στη γιορτή μας σήμερα, όσον αφορά τα κοστούμια και τη σκηνογραφία, επιλέξαμε μια λιτή και αφαιρετική προσέγγιση, γιατί πιστεύουμε ότι ταιριάζει στη σεμνή και βαθιά θρησκευόμενη φύση του ποιητή μας.
Με λογισμό και μ’ όνειρο λοιπόν, με δυνατό νου αλλά και δημιουργική φαντασία πορευόμαστε στον κόσμο τούτο, χτίζοντας το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας μας, για να μην πούμε ποτέ ξανά:
«Μοναχή τον δρόμο επήρες
Εξανάλθες μοναχή.
Δεν είν’ εύκολες οι θύραις,
Εάν η χρεία ταις κουρταλεί»